انگار به جاي قلب، آتش در سينه داشت. چه سال ۱۳۱۱ كه دنيا براي اولين بار او را ديد، چه سال ۱۳۳۶ كه در رشته الكترومكانيك دانشگاه تهران فارغ­التحصيل شد و چه سال بعدش كه بورس تحصيلي گرفت و شد جزء اعزامي­هاي آمريكا. مصطفي مُخ بود. استاد آمريكايي مصطفي حيرت كرده بود از اين بشر. نمره ۲۱ داده بود به او. مصطفي با ممتازترين درجه، دكتراي الكترونيك و فيزيك پلاسمايش را گرفت و از آمريكا بيرون آمد. ديدي؟! آمريكا نماند!

مي­دانم به چه فكر مي­كني. لابد به اينكه اگر مصطفي حالا بود و شهيد نشده بود، ايران شده بود ابرقدرت انرژي هسته­اي و ما، حتماً ده سال جلوتر از حالا بوديم. استادان آمريكايي مصطفي، اين روزها كه بحث تحقيقات هسته­اي شده، لابد هر روز ياد مصطفي مي­افتند كه هزار و يك ايده جديد داشت. مصطفي اگر حالا بود، نامش بر سر زبان همه قدرتمندان دنيا بود. گر چه دلم مخالف است. دلم مي‌گويد مصطفي اگر بود، باز هم گمنام مي­ماند!

از اولين اعضاي انجمن دانشجويان دانشگاه تهران بود. در مبارزات ملي شدن صنعت نفت هم شركت داشت. در آمريكا هم كوتاه نمي‌آمد. هم درس مي­خواند و هم كار سياسي مي­كرد. انجمن اسلامي دانشجويان آمريكا را هم خودش پايه­ريزي كرد. رژيم پهلوي از موقعيت ويژه مصطفي كه خبردار شد، بورس تحصيلي­اش را قطع كرد، ولي مصطفي باز هم ادامه داد. رفت مصر، دو سال، سخت­ترين دوره­هاي چريكي و جنگ‌هاي پارتيزاني را آموخت و باز طبق معمول، بهترين شاگرد دوره معرفي شد. بهترين بودن براي مصطفي، ديگر عادي شده بود.

آدم­هايي كه به جاي قلب، آتش در سينه دارند، اهل يك جا ماندن نيستند. مثل نسيم، در هر كوي و برزن مي­پيچند، به آنجا، جان مي‌دهند و مي­گذرند. مصطفي هم كه نسيم بود، حتي سبك­تر از نسيم… رفت لبنان، شد يار امام موسي صدر، رهبر شيعيان لبنان. سازمان «امل» را بر اساس اصول و مباني اسلامي پايه­گذاري كرد. همان­جا در قلب سوخته بيروت، مبارزه با صهيونيسم را آغاز كرد. حماسه­هاي او تا آن سوي مرزهاي فلسطين هم رفت. جمعاً، مصطفي ۲۱ سال از وطن دور بود.